het verhaal

Jean Cocteau (1889-1963), Franse schrijver, ontwerper en cineast schreef la Voix Humaine in 1927. Het stuk is een van de weinige monologen in het wereldrepertoire die voor een vrouw zijn geschreven.
Het vormde de basis van de gelijknamige opera van Fran�ois Poulenc, maar werd ook verfilmd door Roberto Rosselini, met in de hoofdrol Anna Magnani.

Een vrouw belt voor de allerlaatste keer met haar, ondertussen, ex-geliefde. Hij verbrak de relatie kort daarvoor. Met de moed der wanhoop probeert de vrouw de lijn open te houden. Eerst vol optimisme, daarna ontkennend tot zelfdestructief, maar vooral radeloos! Het hele arsenaal aan gevoelens komt aan bod, tot ze langzaam, maar zeker, tot het besef komt dat hun relatie voorgoed voorbij is en haar �grote liefde� voor een ander heeft gekozen!

Vanuit dit, op het eerste zicht, trieste, vaak herkenbare, banale moment schreef Jean Cocteau, in 1927, een mini tragedie, een vreemde "monoloog met twee stemmen", opgebouwd uit woorden en stiltes, waarbij de telefoon een essentiële rol speelt. "Vroeger zag men elkaar", schreef Cocteau. "Men kon het hoofd verliezen, beloftes vergeten, het onmogelijke riskeren om hen, die wij adoreren te overtuigen, door ons aan hen, vast te klampen! Eén blik kon alles veranderen. Maar met de komst van de telefoon is wat voorbij is, voorbij."

De Dijlezonen geven deze monoloog een extra twist door hem door twee actrices te laten spelen.

de acteurs

Liesa Verbiest, Tine Wijnants.

 

de technici

Productieleiding en scèneregie: Roos Wuyckens
Scèneografie: Willy Vandezande
Geluid, belichting en livevideo: Paul Bielen
Grime en kapsels: Ella Doğan, Chloé Morioux en Francine Dekeyser
Decorbouw: Tom Vandeweyer, Philippe Mommens, Stany Quintens, Matisse Vandeweye en Jeannine Vroonen
Kledij: Marijke Morlion
Video: Videogroep SKOOP, Yvan Cogneau