Een aftands pompstation ligt ingesloten tussen een bos en de steeds verder oprukkende luchthaven. Sinds de verbreding van de hoofdstartbaan is de autosnelweg verlegd en rijdt er geen levende ziel meer langs het pompstation. Hier komen we terecht bij Madeleine die er, samen met haar 3 volwassen dochters woont. Thérèse, de oudste dochter is alleenstaande, zorgt voor haar mentaal gehandicapte zoon Teuteut en probeert met elke mannelijke verschijning aan te pappen. De tweede dochter, Maud, staat op het punt te trouwen, maar verdeelt haar aandacht tussen haar toekomstige en haar minnaar. En dan is er nog Doris, de jongste van de drie, vol wilde plannen, maar eerst moet ze nog zien te slagen voor haar eindexamen!

De onverwachte terugkeer van Hubert, de vader, die achttien jaar geleden vertrok met de noorderzon, doet het vrouwenhuishouden daveren op zijn grondvesten. Hij heeft namelijk kanker en wil zijn laatste maanden bij “zijn gezin” doorbrengen.

Daartussen laveert ook nog Samson, de trouwe mecanicien van Madeleine.

Gildas Bourdet (1947) wordt geboren in Bretagne en besluit al op vroege leeftijd kunstschilder te worden. Via zijn schilder- en tekenwerk rolt hij als vormgever het amateurtheater in waar hij daarna ook gaat acteren en regisseren. In 1967 richt hij mee het Théâtre de la Salamandre op, dat al snel een professionele theatergroep wordt, waarvan hij de artistieke leiding op zich neemt. In 1982 wordt La Salamandre bevorderd tot het Théâtre National du Nord de Pas-de- Calais.

Zelf noemt Bourdet Een pompstation een 'pièce sans amour'. "De personages zijn stuk voor stuk beschadigd. Dromen worden niet verwezenlijkt. In wezen is iedere komedie noodzakelijkerwijs pessimistisch, aan het eind moet alles weer opnieuw beginnen. Niemand heeft iets geleerd. Dat is het functionele pessimisme van de komedie!"